Días Galegas: Relato "A Última Bágoa"

 

¡Bos días lectores!

hoxe como ben estades a ler, é o "Día das Letras Galegas" en toda Galicia, así que para conmemorar este día tan especial, vouvos deixar aquí un relato que escribín para o pequeño concurso que se organiza cada ano no instituto.

Así que este día baséase en adicarllo completamente a nosa lingua materna, o galego, unha lingua a que se debe apoiar xa que pouco a pouco, e co tempo, vaise perdendo, sobretodo nas persoas máis novas. E eu quixen apoiar este día coa miña historia.

¡A que esperades para velo!

 

A ÚLTIMA BÁGOA:

 

Uns suaves golpes resonaron na habitación.

A porta abriuse e unha parella entrou, aproveitando o efímero raio de luz que iluminou a habitación; era xoven, mais parecía maior debido ao cansanzo que demacraba as súas caras, cubertas de enrugas. Ambos eran morenos, coa pel clara e corpos delgados, xa que a súa vida estaba sometida a un importante estrés e apenas tiñan a oportunidade de descansar.

Camiñaron lentamente hacia unha das dúas camas de sábanas brancas e se sentaron no sofá máis cercano. Os seus ollos vagaron lentamente pola pequena habitación do hospital, de cor branca e escasamente amoblada, para logo deterse no bulto de cama. Unha mociña pequena, de apenas doce anos e corpo fráxil e pequeño.

Casi nese intre, a parella quedou profundamente durmida, ao mesmo tempo que a pequena nena espertaba lentamente do seu profundo soño. Tiña certo parecido aos seus pais, coa pel máis amarela e cuberta de case imperceptibles pencas, que se concentraban principalmente sobre as súas meixelas. E uns grandes e curiosos ollos grises un pouco amarelentos que destacaban moito na súa pelada cabeza.

¿Que por que estaba calva?

Porque a moza tiña cancro de fígado. Levaba cargándoo como una lousa toda a súa vida, dende pequena, ata agora. Ela sempre vivira entre as paredes dunha habitación de hospital, sen poder disfrutar dunha vida normal, ir a escola ou poder saír a rúa debido a súa fraxilidade.

A nena incorporouse sobre si mesma e observou aos seus país cun disimulado sorriso, una pequena demostración da admiración hacia a súa desgastada e maltratada vontade e forza.

Maia? – susurrou una vocecilla.

 

Maia voltouse e mirou ao seu carón, á outra cama, onde estaba outra moza da súa idade, un pouco maior, intentando distinguir a súa figura na escuridade.

Esta tiña o cabelo longo e liso, da cor do trigo, e uns ollos azuis como o mar.

 

Nora? Estas esperta? – dixo esto último mentres se xiraba hacia ela. Esta asentiu burlonamente, pois xa lle falara antes, e Maia respondeulle cun sorriso.

Pese a ser amigas, Maia e Nora eran moi diferentes, Nora, non se parecía en nada a Maia. Mentres que Maia era máis tímida e solitaria, Nora era moito máis aberta e faladora. Ela vera máis mundo e fixera viaxes increíbles ao redor do mundo.

Maia mirouna decidindo se contar o que tanto a atormentaba ou non, mais finalmente decidiu facelo.

Sabes Nora… teño medo – contoulle -. E estou moi nerviosa. Hoxe é a operación e se non son capaz de superala… non sei, teño moito medo – unha pequena bágoa escapouse do seu ollo.

A do nódulo? – preguntoulle a nena. Maia asentiu – Non vai pasar nada, non te preocupes, as cousas van saír ben, o prometo…

 

Maia sorriu un pouco máis tranquila.

De feito, teño una gran idea – dixo entonces Nora -. Para que non estés tan nerviosa e o tempo pase axiña, vou contarche a historia dunha vella tribu de Etiopía, a que me contaron cando viaxamos alí durante unas vacacións.

Maia asentiu emocionada e se tumbou para escoitar mellor.

 

Fai un par de anos, nunha viaxe a Etiopía, o xefe dun pobo contounos una máxica historia...

<< Hai moito tempo, un grupo de nómadas vagaba polas terras de Etiopía buscando un bó lugar onde instalarse. Todos respetábanse e se coidaban como una gran familia, pensando na forma de lograr establecerse nun só punto.

Mais un cálido verán, cando parte da tribu dispoñíase a buscar auga nun río cercano, descubren que o río secara. A tribu, extrañada, dividiuse en dous grupos: o primeiro, seguiu en sentido contrario as augas do río para buscar una solución; o segundo, foi buscar outro río do que obter a auga que lles daba a vida.

Un dos que formaban o grupo que desfacía o camino da corrente, era Khum, un neno de pel oscura e ollos marróns que albergaba máis preguntas que respostas na súa cabeciña.

Khum era áxil, rápido e moi intelixente, mais moi curioso e impulsivo, polo que cando chegaron ao nacemento do río e veron que, do lugar onde antes manaba o manantial, xa non brotaba nada, el decidiu buscar pola súa conta.

Así que cando a noite cubriu o ceo, Khum huiu e camiñou de novo ata o nacemento do río. Unha vez alí, observou atentamente a imaxe: a terra seca por onde antes filtrábase a auga que levaba a vida polos áridos terreos.

Ao non ver ninguna diferencia, Khum comezou a camiñar distraído, o que non lle deixou decatarse do oco excavado na terra polo que caeu de golpe.

Todo estaba oscuro, e o corazón de Khum golpeaba o seu peito de forma descontrolada.

Asustado pola oscuridade e a soidade á que estaba sometido, encolleuse como una gran bola e pechou os ollos. Esperando.

 

Tras un longo tempo que lle pareceu una eternidade, a luz comezou a filtrarse, iluminando a caveira na que se atopaba, ampla e rochosa, cuberta de extrañas figuras de cores indescriptibles e fermosos, que coa luz titilaban, mostrando brillos.

El emitiu un pequeño berro de sorpresa.
 

Quen eres ti? – preguntou una voz poderosa, que parecía saír das profundidades da mesma gruta. Unha voz que parecía arrancarche o alento e deixarte sen respiración.

Khum case se cae do susto. Pegouse á parede e o mozo, que case nunca falaba, só en moi especiales situacións, así que se mantivo calado.

Dime quen es ti –impúxolle a voz con impaciencia.

El mantívose calado e, por un intre, pareceulle que a voz soamente fora a súa imaxinación, que lle xogara una mala pasada. Mais non.

A terra e as rochas do chan eleváronse nunha espiral e se xuntaron no centro, formando pouco a pouco a figura dunha xigantesca muller.

Esta era diferente ás mulleres da tribu que Khum vira anteriormente. Tiña a pel da cor da herba tostada polo sol e o pelo longo, case rozando o chán, de cor marrón como a terra.

Pero o máis sorprendente dela era que a súa cara era borrosa, sen faccións que se puideran distinguir completamente, salvo uns increíbles e hipnotizadores ollos da cor dos metáis preciosos que decoraban as xoias dos xefes do pobo.

Khum sentiuse abraiado pola extrañeza do que estaba a mirar. Non era algo común.

 

Quen es ti, que te atreves a chegar ata aquí e non responder a miña demanda – esixiu de novo, acercando as máns ameazadoramente hacia el.

Khum baixou a mirada e volcou toda a súa vontade en lograr articular una palabra – Khum – murmurou apenas audiblemente. Ela pareceu satisfeita e apartou a súa escrutadora mirada, permitindo que o nó que atoraba a gorxa do mozo afloxárase un pouco.

E que fas ti aquí, Khum?

Eu só busco respostas – dixo el máis decidido -. O río que lle daba auga ao meu pobo esgotouse e eu estou buscando a forma de facer que a auga regrese.

A muller botou una gargallada profunda, que fixo que as caveiras tremeran un pouco.

E por que cres que vas a saber devolver a auga ao seu lugar?

Iso non é da túa incumbencia – retoulle el mirándolle directamente aos ollos.

Ela pareceu ofenderse por un momento, mais volveu a súa plana expresión de novo.

Tes carácter mozo – concluiu -. Se es capaz de dicirme quen son, eu contareiche cal é o meu nome.

O neno sorriu e se puxo a pensar nas moitas historias que o seu avó soíalle contar antes de durmir, cando se adicaban a observar as estrelas que cubrían o ceo nocturno.

De pronto recordou a Siri, a estrela que caera do ceo para darlle vida e forma coa súa presenza, e as súas bágoas, que cubrirían o mundo da vida que tanto precisaban.

Así que o neno respondeulle seguro de si mesmo – O teu nome, é Siri.

Ela pareceu complacida e sorprendida a partes iguais, pero como lle dixera, respondeulle o que tanto quería saber o mozo – Adicar unha e outra vida á xente é moi difícil, eles nin sequera saben a túa existencia, non saben o vital que es ti para que a súa existencia perdure, non saben que debes sufrir para lograr alimentar as súas almas.

 

O neno asentiu un pouco triste, unha existencia de sufrimento no n era vida, ninguén a merecía; así que cando ela explicoulle que deuse conta de que no valía a pena chorar e sufrir para o resto, el comprendeu algo moito máis importante.

Non se trata diso – interrumpiuna -, trátase de complementar ambas cousas. A ledicia e a tristeza. Non podes ser feliz se nunca sufres, pero tampoco podes vivir se nunca disfrutas.

Iso pareceu captar a súa atención – Estás dicindo que é o meu problema? Que eu…

Espera. Eu o que trato de dicir e que non deberías limitarte a sufrir, as bágoas non son só por sufrimiento, senón que tamén por ledicia.

E ela o comprendeu cando o seu corazón de ferro permitiulle sentir un sentimiento que nunca sentirá, unha ledicia e cariño tan intensos, que fixeron que dos seus ollos brotaran dúas bágoas.

Estas caeron no chan e, da nada, un fermoso manantial de auga, de caudal poderoso, comezou a manar da terra. Auga pura e limpa, como agora o corazón da antigua e vella estrela.

Ti demostráchesme que a vida non é sempre branca ou negra e por iso, débote moito, así que te concedo un desexo.

Khum pensou por un segundo: podía pedir calquera cousa que quixera, diñeiro, poder…

Inmediatamente desechou esas ideas, el tiña todo o que precisaba; era feliz, tiña á súa familia e por fin regresara a auga que precisaban.

Así que lle respondeu – Eu non preciso nada, xa teño todo o que podería desexar.

 

Ela, cun xigantesco sorriso, colleu un pouco de terra e xuntou as máns, para logo separalas e mostrar un fermoso colgante da mesma cor que os seus ollos e con forma de bágoa.

Etregoullo ao rapaz.

Toma, gárdao, así se alguna vez precisas algo, só deberás pedirmo. Ti estivestes cando máis te necesitaba e eu prometo estar aí cando ti me necesites.

Khum asentiu e mirou cara o oco por onde se filtraba a luz.

Unha luz cegadora cubriu os seus ollos e de pronto, atopouse fóra, de novo na súa tribu. O río volvía a ter auga e a el o atoparan cun golpe de calor, polo que non recordaba nada.

Mais só el coñecía a verdade, el e a súa bágoa.>>

Cando Nora rematou a historia, xa era a hora da operación e os pais de Maia xa despertaran.

Eles miraban con curiosidade á súa filla, a cal parecía estar perdida nun soño real, imaxinando a historia cos ollos brillosos e, comprenderon, que era so unha nena, que precisaba esperanza e un gran apoio.

Teño unha idea – dixo o pai, capturando a atención de todos -. Cando pase a operación, te levarei a Etiopía.

A nena mirouno abraiada, a nai, comprendendo. Ambas mostraron un sorriso e aceptaron.

O médico entrou á habitación e xunto cunha enfermeira, levouse á nena a sala de operación.

　

Epílogo
 

Etiopía era fermoso, como un conto de fadas; case como un soño. Un soño do que nunca querer despertar. E Maia deleitábase con cada lugar que veía, coa xente que coñecía, coas cousas que aprendía.

O cáncro xa non a perseguía e por fin podía ser unha moza normal, disfrutar da súa infancia e os seus país sen problemas. Sen dor. Sen tristeza.

Era, case, como se volvera a nacer.